اندرآن جایی که محکوم شب است

 گرمیی بهار و نوروزی کجاست

 کله یخبند ان و فکر ی منجمد

 رستگا ریها و پیروزی کجاست

 جشن نوروز باستان وحلول سال نو خورشیدی را تبریک وتهنیت گفته سلامتی رفقا، دوستان وهموطنان رنجدیده کشورم را خواهانم. تجلیل از سال نو در واقع استقبال از روشنی، گرمی ورهایی است. رهایی از یخبندان طبیعت واز انجماد مشقت زا، از سردی، سیاهی و ظلمت، استقبال از نوی وغلبه بر کهنه گی وکهنه کاریها ست. مسلماً اگر جو زمان مسیر نوی را در پیش داشت، دنیا شاهد روزنو، سال نو و آفرینشهای نو میبود. بالعکس طوریکه معلوم است طی یکسالیکه گذشت جهان در زیر سایه ی ابرهای تیره وظلمتزا با روند نکبتبار چرخشهای سیاسی، خیزشهای نظامی، حملات جنگی، تجاوزات فرسایشی وجنگهای نیابتی بسوی استراتیژی های کلان وخطر ساز درحرکت بوده است. طی سالیکه گذشت آتش ترور وتجاوز در شرق میانه بیشتر از سال پار زبانه میکشد. طی سالیکه گذشت شبکه های تروریستی و اشکال گوناگون آن را در گوشه ونقاط جهان گسترش دادند که بیشترین قربانی آنرا مردمان کشور های سوریه وعراق، یمن ومالی، سودان وافغانستان تشکیل داده است. طی سالی که گذشت جهان شاهد لشکر کشی های تسلط جویانه و تشکیل پایگا های نظامی، جابجا سازی نیرو های جنگی مجهز با تجهیزات عصری وموشکهای پیشرفته وسپرهای دفاعی زیر نام اقدامات پیشگیری کننده ودفاعی با تعقیب اهداف جیو پلیتیک وجیو استراتیژی های بزرگ قدرتها بود ه است.

 همچنان طی سالی که گذشت با توجه به جریانات جنگ، روند نا کام صلح به کندی پیش رفته تا هنوز در کشورهای افریقایی، شرق میانه، اوکراین وافغانستان شعله های آتش جنگ زبانه کشیده و در صورت گسترش آن خطر رویا رویی بزرگ جهانی را بتصویر خواهد کشید.

 در کشور ما افغانستان طی سالی که گذشت برغم موجودیت نیروهای نظامی جامعه جهانی ورشادت قوای مسلح کشور ما در امر دفاع از سرزمین آبایی وجدادی مان هنوز متاسفانه جنگ وخونریزی ادامه داشته وتجاوزات پاکستانی ها بر حریم کشور ما بیشتر وبیشتر شده وگروه های تجهیز شده تروریستی از خاک پاکستان به بیشترین نقاط کشور منتقل وجابجا میگردند که در نتیجه آن دامنه جنگ وخونریزی وحملات انتحاری در کشور گسترش یافته است. سالی که گذشت برای کشور ما خونریز ترین سال جنگهای نیابتی پاکستان وحامیان بین المللی شان، سال جابجایی دشمن در داخل کشور، سال گسترش تولید مواد مخدره، سال هستی سوز، سال غارت سنگهای قیمتی وقاچاق چوب واشیای قدیمی، سال فرار تروریستان از محابس، سال تشدید تعصبات قومی، لسانی، مذهبی، جنسیتی وسال تشدید خشونت بر زنان وکودکان ودر عین حال سال رسوایی اداره دولتی مفسدان مالی، قومگرایی، سازشهای سیاسی وحملات فرمایشی وارتقای جریان عقبگرایی، نفوذ دشمان خارجی در داخل کشور، جابجایی گروه های عقبگرا در موقفهای بلند دولتی، سال دست درازی و بهره گیری دشمان وهمسایگان از منافع داخلی کشور بود.

 باید گفت که در آستانه سال نو خورشیدی تشدید حملات انتحاری وریختاندن خون صدها هموطن ما در شهر کابل، مزار، ننگرهار، بغلان، پروان، غور، بامیان، قندهار وهرات وغزنی وهلمند مردم را در آستانه جشن نوروزی در غزای عمومی وماتم ملی نشاندند. بنا بر آن بی جهت نخواهد بود اگر بگوییم کدام نوروزرا بتوصیف و تعریف گرفت، کدام جشن، کدام بهار وکدام گرمی وسرسبزی، کدام شادی وشادابی؟ ملتی که شب وروز آن در مصیبت جنگ، ماتم ومرگ وعذاب ظلم ظا لمان سپری شود چگونه میتواند از مزایای نوروز بهره مند شود.

 همه میدانند که نوروز چیست ومشخصه آن کدام است. آنگاه که عطر نوي مشام نوروزیان را نوازش دهد، وچشم انداز سحری مژده رسان سپیده دم افقها باشد، نیزه های زرین خورشید بهاری قلب ابر های تیره را بشگافد، سر زمین فکر از انجماد سرمای عقبگرایی آزاد گردیده وکله های منجمد از یخبندان جهالت رهایی یافته، پای درند گان دد منش از گرده های انسانیت کوتاه گردد، آنگاه وآنروز مژده رسان روز نو است که نوروز گفته میشود.

 آنگاه نوروز از زینت گلهای نوروزی تخت جمشید، غرس نهال دوستی، بزر دانه های امید، نمایش غیرت وپهلوانی، اسپ دوانی ولذت بردن از گلسرخ لاله زاران ام البلاد باستان حکایت داشته وآن روزگار تاریخی را بنام نوروز باستان گرامی میدارند.

  میگویند که روز نوروز مصادف است بروز های تاریخی ومذهبی بدین معنا که چرخش زمین بدور محور خود در همین روز آغازید. حالا که دیده میشود زمین برای مردم افغانستان سالهای سال است که معکوس می چرخد. میگویند که انگشتری سلیمان در همین روز یافت شده است. در وطن ما درین روز اصلاً دستها از بند بریده میشود.

 یا میگویند که خلافت حضرت علی، تورات موسی، عروج عیسی را به این روز نسبت میدهند. ولی در افغانستان گروه های سیه دل وجلاد صفتان تاریک اندیش زیر نام علی، معتقدان علی را تیر باران میکنند، بنام موسی موسوی ها را میکشند، تحت نام عیسایی عیسوی ها را کشتار جمعی میکنند وبنام رسول الله مسلمانان را سر به نیست میسازند. به این ترتیب به پیشواز نوروز میروند. میگویند که در نوروز شب وروز دریک تعادل می رسد ولی در کشور ما این تعادل آنقدر بر هم خورده است که چهل سال است که شبها آنقدر به درازا کشیده میشود که روزها دارد بفراموشی سپرده شود وهیچ تعادلی میان شب وروز برقرار نمیشود.

 اگر نوروز را مطابق سنن گذشته ها به تعریف بگیریم طبعا ً از سمنک، حنا وپا کوبی، خانه تکانی، نوپوشی، نو آوری، نورنگی، میله ها وسیر وسیاحت تعریف کنیم واگر قرار باشد که نوروز را در کشور غمزده خود در میان واقعیت های زندگی که در حال حاضر خون وآتش را بر مردم ما تحمیل کرده اند بتعریف بگیریم از نوروز بجز سیمای عزا داری ارمغان دیگری نداریم؛ زیرا در کشور ما بد بختانه با دست درازی دشمنان وطن بجای بزر دانه های دوستی خار غم میکارند. بجای غرس نهال صلح، زقوم جنگ مینشانند. بجای سبزه در صحرا ماین کاشته میشود. بجای قلبه کشی، آدمکشی مروج شده است.

  تا هنوز در مناطق دور ونزدیک کشور شعله های جنگ زبانه میکشد زیرا کارشکنی دولتی که خودش را بنام وحدت ملی یاد میکند با سرازیر شدن میلیاردها دالر از کمکهای خارجی نخواسته یا نتوانسته است قوای مسلح کشور را با سلاح عصری مکمل ومجهز سازد. دولتی که قوای مسلح را ضعیف وساختار های اقتصادی، صنعت وزراعت را فلج نگهداشته است. در چنین حال وهوا سروصدای دشمنان، جابجایی طالبان و داعش در تمام ولایات کشور بگوش میرسد. زیر سایه ی اوضاع شوم فقر مرض جهل وفساد مالی واداری به اوج خود رسیده افغانستان با موجودیت این دولت ننگین، فاسد ترین کشور جهان محسوب میشود. جوانان کشوراکثراً دسترسی به کار وتحصیل را نداشته مکاتب دوردست کشور کماکان توسط مدعیان اسلام واسلام نما ها درواقع اجیر کفر به آتش کشیده میشوند.

 در بسا نقاط کشور مردم در زیر سلطه ونفوذ عربهای جاهل پسند وعقبگرا وجاسوس در پوشش فعالیتهای مذهبی از حق کار وتحصیل وحق اراده وسرنوشت وآزادی محروم گردیده همانند قرون وسطی بر سرنوشت شان حاکم اند واکثر جوانان وطن در جستجوی لقمه نانی درداخل وخارج کشور سرگردان وقربانی جنگهای نیابتی رژیم ایران میشوند. در کشوریکه همه روزه دشمن با حملات انتحاری جان دهها وصدها هموطن را گرفته و مردم را در گلیم غم وعزای عمومی مینشانند چگونه میتوان از نوروز یا روز نو تجلیل بعمل آورد.

 بنا بر آن به باور این قلم تا وقتی که کشور وابسته ومردم آن بی سرنوشت باشد وملت با همبستگی واتحاد به پای خود ایستاده نشوند تا وقتیکه ملت سرنوشت خود وسرنوشت جنگ وصلح را بدست خود نگیرد تا وقتی که تجاوز ونیرنگهای خارجی برای دوام جنگ وفریب مردم ادامه دارد تا وقتیکه ملت راه علم ودانش کارومبارزه متحدانه وداد خواهانه را طی نکند واز خواب دیرینه زمستانی بیدار نشوند تا وقتی که مردم به نیرنگهای دشمنان داخلی وخارجی پی نبرند، راه نجات دشوار خواهد بود. مردم وقتی به رهایی از ستم جنگ وتجاوز دشمان داخلی وخارجی خلاصی خواهند یافت که بدور فرزندان واقعی ورسالتمند وطندوست واحزاب مردمی وناجیان ایثار گروصدیق کشور بسیج و متشکل گردند وراه مبارزه رهایی از جنگ وعقبمانی را متحدانه در پیش گرفته بهدف نزدیک خواهند شد در آنصورت نوروز همگانی و سال نو را به استقبال خواهند گرفت وخورشید بهاری در همه جا گرم ویکسان خواهد تابید.