در بزرگی مردم افغانستان هرچه بگوییم کم گفته‌ایم. مردمی که طولانی‌ترین جنگ تحمیلی تاریخ را با تمام مشقات و عواقب خون‌بار آن متحمل می‌گردند، دو سال قبل با اشتراک در انتخابات حماسه آفریدند و به جهانیان پیام دادند که:

صلح، ثبات، تغییر و حاکمیت قانون می‌خواهیم و افغانستان حق دارد و مردم آن مستحق می‌باشند تا به شاهراه بازسازی و ترقی گذار نمایند. اظهرمن الشمس است که در انتخابات چنانچه این قلم در همان وقت نیز نوشته بود، کدام نیلسن ماندیلا کاندید نبود تا مردم به خاطر گل روی او قربانی بدهند، مردم از فساد و فساد سالاران، تاجران دین، تیکه داران «جهاد» و دکانداران قوم به بینی رسیده‌اند و می‌خواستند و می‌خواهند تا حاکمیت قانون در کشور استقرار یابد و قانون بدون هر نوع تبعیض و تمایز حقوق هر شهروند افغان را تأمین و تضمین نماید؛ اما متأسفانه تقلب گسترده توسط هردو تیم در دور دوم، عدم تمکین به قانون، با نوعی مهندسی سکان‌داران دولت وقت و دسایس بیرونی زمینه‌های آشوب طلبی را مساعد و بهانه برای پادرمیانی بلند قدترین وزیر خارجه جهان فراهم ساخته شد. آقای «ک» با طرح «فضولی» که در آستین داشت، دموکراسی نو پا را سلاخی و حاکمیت ملی افغانستان را که به‌صورت انحصاری بمردم تعلق دارد، تقسیم و به دو تیم رقیب به‌مثابه غنیمت، باج و تحفه داد. معنی ساده این گستاخی به حقوق مردم افغانستان آن بود که: امریکا به خاطر مدیریت درست بحران به حکومت شکنند تر، دستنگرتر و محتاج‌تر ضرورت دارد، در غیر آن کدام عقل سلیم می‌پذیرد که هم شمارش مجدد آرا و با مصارف گزاف تجویز گردید و همزمان و قبل از وقت موافقت نامه سیاسی تقسیم قدرت را بر آنان امضا نمود.

 من در آن وقت قصه از مثنوی شریف و این کلام حضرت مولانا را نوشتم:

شیر بی‌یال و دم و اشکم که دید؟

این چنین شیری خدا کی آفرید؟

از قدیم شنیده‌ایم که: بار کج به منزل نمی‌رسد. آقایان «ع» و «غ» منافع ملی و ثبات سازی را همیشه دلیل این شهکار شان وانمود نموده‌اند و متأسفانه در عمل حاکمیت ملی را در وجود الیگارشی تیمی خلاصه ساخته و هر بار تمام جنگ و جدل شان بر تقرر نزد یکانشان می‌باشد. در حالی که هفده ولایت در معرض تهدید بلند امنیتی قرار دارد و همه روزه فرزندان فداکار مردم در قوای مسلح قربانی می‌دهند، آقایان با خیانت به آرمان و اراده مردم بزرگ از عقب دیوارهای قصر همانند امباق‌ها همدیگر را طعنه می‌دهند (جالب بود که حتی در همان روز جنگ‌های زرگری، در مجلس یاد و بود مرحوم حشمت کرزی دستان همدیگر را بلند نمودند).

دیر یا زود مردم از شر فساد سالاران، تاجران دین و «جهاد» و دکانداران قوم نجات خواهند یافت و اما تاریخ مضحکه «رهبران کوچک» را با مردم بزرگ، حماسه آفرین و فداکار به زشتی باز گو خواهد کرد.