در حالی که افغانستان هنوز هم زخم خونین مصالحهٔ، معامله گرانه، کاذب و تحمیلی گرباچوف رهبر پیشین اتحاد شوروی را در بدن دارد، این بار آمریکا تحت همین عنوان (مصالحه) و در راستای همین سناریو می‌خواهد در یک معاملهٔ عقب پرده، قایق شکستهٔ افغانستان را در موج‌ها رها نموده، آن را تکه‌تکه، پارچه‌پارچه ساخته و با استقرار نظام فندمنتالیستی و حافظ منافع آمریکا، در وجود طالبان، سیاه‌ترین دوره تاریخ را در کشور تکرار نماید.

  هفتهٔ قبل همزمان با آغاز مذاکرات میان آمریکا و طالبان در قطر، با توجه به جو آشفته سیاسی داخلی و منطقه‌ای این‌جانب تحت عنوان «افغانستان میدانگاه نبرد جهانی»

 به‌صراحت پیش‌بینی نمودم که آمریکا در گفتمان با طالبان، می‌خواهد جغرافیای افغانستان و اقتدار سیاسی کشور را معامله نماید.

 مذاکرات قطر نخستین نردبان اقتدار سیاسی سراسری طالبان را با اهدای گستره بزرگ قلمرو کشور برای آن‌ها رسماً بنیاد نهاد.

 دیگر قفل حاکمیت و نمایشنامهٔ دموکراسی در افغانستان کاملاً شکسته شد و با ترفندهای فریبنده کلید آن برای طالبان واگذار گردید. بیگمان این برنامه برای گام بعدی مراکز شهرها و ولایات را در برگرفته و تا پایتخت کابل گسترش می‌یابد.

 مجموع تحلیل‌ها نشان می‌دهد که تسلیمی افغانستان برای پاکستان به‌مثابه هدایتگر اصلی نیروی طالبان در سرلوح این معاملات قرار گرفته است.

 حال سرنوشت میلیون‌ها انسان در افغانستان به دست گرگان و آدم‌خواران رقم خورده و همه چراغ‌های مدنیت در آن شبستان خاموش گردیده و «انسانیت» در تابوت سپرده می‌شود.

 آیا هنوز هم برای شنیدن فریاد تاریخ برای گذار از نزاع‌های قومی، و افتراق سیاسی، برای ایجاد و همبستگی ملی و ایجاد سنگر واحد برای نجات افغانستان دیر شده است؟

 هرگاه آزادیم، دولت داریم و ملت، چگونه و چرا فرمان عقب نشینی ارتش مان از واشنگتن صادر می‌گردد؟

 بنا بر قول نیویارک تایمز دونالد ترامپ رییس جمهور آمریکا دستور عقب نشینی نیروهای افغانستان را از ساحات روستایی و کم جمعیت افغانستان صادر نمود. (*1)

 به قول منابع وزارت دفاع افغانستان بلا درنگ پس از صدور فرمان ترامپ، عقب نشینی نیروهای ارتش افغانستان از برخی از محلات روستای آغاز گردید.

 روزنامه نیویارک تایمز تحت عنوان «استراتیژی جدید آمریکا در آیینهٔ پلان پیشین افغانستان برای عقب نشینی»

 خاطر نشان می‌دارد «واشنگتن تایید کرد که اداره ترامپ از ارتش افغانستان خواسته است تا از مناطق کم جمعیت کشور عقب نشینی کنند. مأمورین آمریکا اطمینان دادند، که مناطق وسیعی از کشور در کنترل طالبان باقی خواهند ماند.»

 روز نامهٔ نیویارک تایمز از مقاصد شوم و اهداف راهبردی واشنگتن برای تسلیمی افغانستان پرده برداشته خاطر نشان می‌دارد «این رویکرد در بخش سِری یی از استراتژی جنگی قبلی که توسط رئیس جمهور ترامپ در سال گذشته اعلام گردید، گنجانیده شده بود.

 بر اساس گفته‌های سه مقام رسمی آمریکا که نخواستند نام شان فاش شود، و اسناد را به «نیویورک تایمز» تعریف نموده گفته‌اند که به‌منظور حفاظت از نیروهای نظامی از حملات در پاسگاه‌های جداگانه و آسیب پذیر و به خاطر تمرکز بر دفاع از شهرهای مانند کابل، پایتخت و سایر مراکز پر جمعیت این تصمیم اتخاذ شده است.»

 نیویارک تایمز چشم انداز موثریت و پایداری این استراتیژی را مورد پرسش قرار داده می‌نگارد «خروج این نیروها شبیه به استراتژی‌هایی است که ادارات بوش و اوباما در طول جنگ تقریباً ۱۷ ساله آن را شروع کرده و به آن لگد زده‌اند. از این امر به‌طور مؤثر می‌توان اطمینان حاصل خواهد کرد که طالبان و دیگر گروه‌های شورشی، قلمرو معینی را در کنترل داشته و دولت کابل را می‌گذارند تا فقط از کابل و شهرهای مانند کندهار، کندوز، مزار شریف و جلال آباد محافظت به عمل آورد».

 نیویارک تایمز بر ضعف و ناکامی استراتیژی و پالیسی دولت سازی آمریکا انگشت انتقاد گذاشته بیان می‌دارد «عقب نشینی به شهرها تصدیق مکرر بر ناکامی ساخت دولت آمریکا در افغانستان است که هنوز قادر به هدایت و محافظت از جمعیت روستایی در حال توسعه در کشور نیست. در طول سال‌ها، همان‌طور که موج از سربازان آمریکایی و ناتو در چرخه‌های متناوب وارد شدند و رفتند، دولت مجدداً به‌آرامی، تکه‌تکه‌های خاک را به طالبان تسلیم نموده و افغانستان را قطعه، قطعه نموده و به بخش‌های متفاوتی تقسیم می‌کند تا اطمینان دهد که دیگر درین سرزمین جنگ را پایانی نیست»

 نیویارک تایمز بر بی‌ثباتی و رفتار عوام‌فریبانه سران کاخ سفید اشاره نموده اذعان می‌دارد «آقای ترامپ در زمان استراتیژی جدید خود اعلام کرد که طالبان و شورشیان حکومت اسلامی در افغانستان باید بدانند که هیچ جایی برای پنهان شدن ندارند، و هیچ جایی بیرون از دسترسی به قدرت آمریکا و اسلحه آمریکایی نیست».

 کاخ سفید قبل از کاربست تحقق عملی استراتیژی عقب نشینی، برنامه جوسازی سیاسی را برای بستر سازی افکار جهانی به راه انداخته بود. چنانچه بر قول این روزنامه، جنرال جان نیکلسون، فرمانده نیروهای ائتلاف تحت رهبری آمریکا در جریان یک کنفرانس خبری در ماه گذشته در بروکسل گفت که «طالبان یی که بر پاسگاه‌ها و وسایل نقلیه و تجهیزات نیروهای محلی حمله نموده و آن را به تصرف می‌آورند در مناطق دور دست فعالیت می‌نمایند»

 درین میان هنوز احساسات وطن‌پرستانه در وجود افسران و سربازان میهن‌دوست ارتش افغانستان زنده است و نشانه‌های سرپیچی آن‌ها از برنامه ترامپ مشهود است. نیویارک تایمز می‌نگارد استراتژی، بستگی به تمایل دولت افغانستان برای بازگرداندن نیروهای خود دارد. یک مقام وزارت دفاع افغانستان گفت که برخی از فرماندهان در برابر تلاش‌های آمریکایی‌ها برای واگذاری ساحات برای طالبان مقاومت نموده و اظهار می‌دارند که مردمان محلی نسبت به چنین رویکرد احساس خیانت می‌کنند.

 محمد کریم اتل یکی از اعضای شورای ولایتی هلمند، گفت: «ترک مردم در شرایطی که احترام به آن‌ها وجود ندارد، نقض حقوق بشر است. این ممکن است ضعیف‌ترین نقطه دولت باشد که امنیت و دسترسی به مشکلات مردم را فراهم نمی‌کند.»

 نیویارک تایمز تناسب محیط زیست شهری و روستایی را در افغانستان مورد کنکاش قرار داده و تصویر بعدی محیط تنگ حاکمیت، به‌ویژه پس از واگذاری محلات روستایی برای طالبان را به نمایش گذاشته بیان می‌دارد «طبق آمار C.I.A. فقط بیش از یک چهارم جمعیت افغانستان در مناطق شهری زندگی می‌کنند. تخمین می‌زند؛ کابل بزرگ‌ترین شهر با بیش از چهار میلیون نفر است. اکثر افغان‌ها در سرتاسر گستردهٔ روستایی زندگی می‌کنند و مزرعه دارند.»

 بر اساس گزارش دفتر «بازرس ویژه برای بازسازی افغانستان»، ازجمله ۴۰۷ ولسوالی در افغانستان، ۲۲۹ ولسوالی در تحت کنترل و نفوذ دولت بوده، به تعداد ۵۹ ولسوالی تحت کنترل طالبان قرار داشته و ۱۱۹ ولسوالی در میدان منازعه قرار دارد.

 آگاهان سیاسی معتقدند که در عقب ترفندهای نظامی «استراتیژی عقب نشینی» اهداف سیاسی و منافع راهبردی امریکا برای تأسیس یک دولت فندمنتالیستی در افغانستان خوابیده است. چنانچه مبتنی بر این مقاله، پاول ایتون، یکی جنرالان دوستارهٔ بازنشستهٔ ارتش آمریکا و آموزگار پیشین نیروهای عراقی گفت «زمان آن فرا رسیده است تا بگوییم ما به یک نتیجه سیاسی نیاز داریم»

 مجموعهٔ رخدادهای سیاسی پس از تجاوز آمریکا در افغانستان، و استراتیژی‌های واشنگتن در کشور مبین این حقیقت تلخ است که آمریکا از یکسو نخواست تا یک دولت پایدار و نیرومند ملی در افغانستان شکل گرفته و از سوی دیگر هرگز تلاش نکرد تا طالبان را در افغانستان سرکوب نماید. بل در شگردهای متعدد به حیث حامی سرسخت پروژه طالبان عمل نمود. چنانچه نیویارک تایمز پیشینهٔ برنامه پنتاگون برای تسلیمی محیط جغرافیای افغانستان برای طالبان را مورد بحث قرار داده می‌نگارد «استراتژی عقب نشینی از طرح نظامی ارتش به‌شدت در زمان اوباما در افغانستان پس از اینکه سربازان را از خط مقدم در سال ۲۰۱۴ خارج ساختند، اساس گذاشته شد»

 با احترامات بیکران

 لندن ۲۰۱۸

 منابع:

 (1*)New York times/Newest U.S. Strategy in Afghanistan Mirrors Past Plans for Retreat/28 July