مدتی است که بعضی حلقات معين از طریق وسایل نشراتی شان در خارج کشور، نام «افغان» و «افغانستان» را مورد سوال قرارداده و گاه و بی گاه به مباحثات بدون محتوی می پردازند. هدف آنها درست معلوم نیست، ولی ظاهرأ از يکطرف، خود و حلقات مربوط به خود را سرگرم نگهداشته و از جانب دیگر با ایجاد اختلافات وخلق مرز های ذهنی در ميان افغانها، بازار فروش را برای نشرات فاقد موازین ملی خود را گرم میسازند.

  گرچه در زمينه ای نظريات وحدت شکنانه، ضد افغانی و ضد وطنی آنها، دست اندرکاران عرصه ای جامعه شناسی و تاريخ، باربار نوشته و ادله قانع کننده ارائه کرده اند. ولی طوریکه دیده میشود، آنها هنوز هم بدون

 اند ک ترين توجه به شاخص ها و حقايق تاريخی، تصورات ذهنی شانرا کمافی السابق به خورد مردم میدهند و به بیان مشخص تر و عام فهم، آنها رسالت خود ميدانند که همه روزه اين «کاه بی دانه را باد بدهند». تا ذهن مردم مارا که از حوادث دلخراش جنگهای تنظیمی و گروهی سخت متأثر شده اند، به انحصار خود درآورند.

  باید اذعان داشت که بخاطر متأثرشدن از برخورد های قومی و لسانی وکمبود معلومات از نقش گردانندگان بیرونی این برخورد ها دردهه ای اخير قرن بیستم، برخی افراد بی غرض هم احتمالا «به صدای اين دهل های ميان خالی گوش خواهند داد و اکاذیب را بجای حقیقت عوضی خواهند گرفت». لذا بی جا نخواهد بود، اگر بخاطررفع ابهام و افشاء اکاذیب بازهم درهمین مورد نوشته شود؛ زیرا «وقتی حقیقت بگوش نرسد، تنها دروغ شنیده میشود». در چنین حالت دروغگویان بلند و بلند تر صدا میکشند ولی اکثریت خاموش مانند همیشه بی صدا میماند.

  با این پیشگفتار مختصر، نگارنده سعی خواهد کرد تا سوالات و ابهامات ایجاد شده را در مورد پيدايش نام های افغان و افغانستان به بررسی گرفته و واقعیت های تاریخی را آنطوریکه بوده اند، بازتاب دهد.

 

 ۱- پیدايش ووجه تسمیه ای «افغان»:

 امروز تمام مؤرخین وارد به تاریخ وطن ما معتقد اند که نام «افغان» از کلمه ای آوستايی «اپگان» گرفته شده که به «اوغان» و بعدا در پرتو عربی سازی کلمات به «افغان» تغیر کرده است. به بیان روشن تر مؤخذ کلمه ای افغان در زبان پشتو نبوده و این کلمه از زبان آوستا اقتباس شده است. لذا محدود ساختن آن به قبايل پشتون نیزمؤجه نمی باشد. از نظر نگارنده عوضی گرفتن کلمات «پشتون» و «افغان»، از نظرادبی صرفا یک «غلط معروف» است که باید تصحیح شده و مطابق اصول زبان شناسی در همآهنگی با مبدأ آن مورد استعمال قرار گیرد. باید تذکر داد که هم در میان پشتونها و هم درمیان سایر اقوام افغانستان، تنگ نظرهای وجود دارند که قصدا و «عمدا» نامهای «افغان» و «پشتون» را مرادف و مساوی با هم استعمال مینمایند. تا با ایجاد این سوء تفاهم متوسل به قوم ستیزی شده و از زیر لوای وحدت ملی بگریزند.

  نام «افغان» در قرن چهاردهم ازجانب مؤلفان چون نویسنده ای حدودالعالم من المشرق الی المغرب، ابوریحان، فردوسی، بیهقی، منهاج السراج و دیگران در مورد قسمتی ازپشتوزبانان افغانستان بکار گرفته شده بود؛ اما بعد از قرن چهاردهم بیشتراین نام وسیع تر و ادبی شده رفت و تا قرن هجدهم آنقدروسعت یافت که احمد شاه ابدالی در کتیبه ای عمارت حاجی خانه ای خود واقع در حجاز نوشت که: (درانی و غیر درانی هر افغانی که باشد...) /1/ ازین کتیبه به وضاحت معلوم میشود که اتباع سرزمین ما در زمان زعامت احمد شاه بابا به قدرکافی به نام «افغان» شهرت یافته بودند. مقصد احمد شاه بابا از «هر افغانی که باشد» منسوبین تمام اقوام ساکن کشور ما بود؛ زیرا او در رأس یک امپراطوری مرکب از تمام اقوام و مناطق آنروز وطن ما قرار داشت و طبعاً هیچگاه نمی خواست خود و قدرت دولت خودرا محدود بسازد.

  به این ترتیب درمیابیم که یکجا و همگام با تکامل و تغیرات در فرهنگ مردم این سرزمین، کلمه ای «افغان» نیززمینه ای استعمال وسیع تر پیدا کرده است. چون خود این کلمه در گذشته ای فرهنگی ما یعنی در قبل ازظهوراسلام ریشه دارد، لذا بطورطبعی با فرهنگ آریانا نه تنها در تقابل قرار ندارد. بلکه ازآن ناشی شده و شکل تغیر یافته ای آن در زبانهای پشتو و دری که خود ازجمله ای زبانهای هندو آریایی اند، بطور همسان به ملاحظه میرسد.

 

 ۲- ازهم پاشیدن آریانا، خراسان و پیدایش افغانستان:

  سرزمین تاریخی ما از هزار سال قبل از میلاد تا قرن پنجم میلادی به نام «آریانا» یاد میشد. سپس کلمه ای «خراسان» به عوض آن ترویج یافت. قرنها بعد (قرن سیزدهم) نام «افغانستان» در گوشه های شرقی سرزمین ما ظاهر شد و گام به گام تا قرن هجدهم به حوالی کابل و کندهار رسید. تا آنکه در قرن نزدهم صفت نام رسمی کشور مارا بخود گرفت./2/

  اینکه چرا نام آریانا به خراسان تعویض شد؟ و بازچرا نام خراسان پاینده و باقی نماند؟ موجبه ای عدم بقای آن چه بود؟ سرزمین و مدنیت های آریانا و خراسان چرا از هم پاشیدند؟ شرایط اضمحلال آنها چگونه بروز

  کرد؟ و بالاخره مساعی برای احیای مجدد هویت ملی ما چگونه به قوام رسید؟ سوالهای شاخصی اند که باید اندکی روی آن مکث کرد تا ضرورت پیدایش و بقای «افغانستان» روشن شود:

 

الف – اضمحلال آریانا:

  اعراب مسلمان در دوره ای خلفای راشدین (661- 632) قلمروهای زیادی را درقاره های آسیا و افریقا فتح نموده و تا حواشی افغانستان امروزی رسیدند. سپس با به قدرت رسیدن اموی ها (661-746) کار استیلا بر افغانستان با خشونت کامل دنبال شد. در تحت قومانده ای اموی ها اعراب بخاطر تصرف افغانستان در سه محاذ می جنگیدند:

  افغانستان شمالی که مرکز نظامی و اداری آن در زمان دولت اموی شهر «مرو» بود. افغانستان غربی که مرکزآن شهر زرنج در سیستان قرار داشت. افعانستان جنوب شرقی (بلوچستان و حوزه ای سند سفلی) که مرکز معین نداشت و در اواخر تمیم بن زید (حاکم عربی)، شهر «منصوره» را در غرب سند بساخت و مرکزقرار داد. فرماندهی عمومی افغانستان شهر «کوفه» در عراق بود./3/

  «در مسیر هرات، لشکر اعراب توانست که بعد از مقاومت ها و زد و خوردها، راه شانرا در سال 707 م بسوب بلخ باز نموده و از آنطریق به ماوراالنهر پیش بروند. ولی ازمسیر سیستان به جانب کابل، با مقاومت های سرسخت و دوامدار کابل شاهان مواجه شدند»./4/ «مؤرخین اسلامی این شاهان را که بنام «رتبیل ها» میشناسند، به شدت هرچه تمام تر مقاومت کردند؛ که بالنتیجه بهترین سپاه مجهزعرب بنام «جیش الطواویس» در سر راه کابل پاشان و پراگنده شد»./5/

  این مقاومت ها دوصد سال ادامه داشت تا آنکه در زمان یعقوب لیث صفاری که مؤسس اولین دولت بومی اسلامی در سیستان بود، کابل بطور نهایی مفتوح و زمینه ای ترویج دین اسلام مساعد گردید.

 

 ب- سرنوشت خراسان:

 پس از سقوط شاهان برهمنی کابل، سرزمین آریانا (حال خراسان) بدست امویان و سپس عباسیان عرب افتاد. ولی مقاومت های مردمی به مقابل آنها در هر گوشه و کنار افغانستان بطور لاینقطع ادامه داشت که پر آوازه ترین آنها، قیام اهالی خراسان زمین به رهبری ابومسلم بود. تا بالاخره اولین دولت مستقل ملی در ولایات شمالی و غربی افغانستان بسال 836 م از طرف طاهر خراسانی اعلان شد. با پایان یافتن سلطه ای امویان و عباسیان، راه برای تشکیل یک دولت مستقل باز گردید. صفاریهای افغان مناطق مرکزی و سامانیان بلخ، ماوراالنهر و قسمتهای بزرگی از فارس را برآن افزودند. غزنویان افغان (962-1186) دین و سیاست را با هم تلفیق نموده، بر بخشهای بزرگی هند و مناطق بیشتر فارس مسخر شدند. سپس غوریها (1149-1221) مراکز هندوستان را تسخیر کردند./6/ دردوره های این سلاله ها علم و ادب در حال شگوفایی بود که ناگهان «باد خنکی از جانب خوارزم» به وزیدن گرفت. سلطان محمد خوارزم شاه در اوایل قرن سیزده بر خراسان دست دراز کرد و متصرفات غوریان را اشغال نمود؛ اما بزودی بالاثر حمله ای مغلها به رهبری تموچین (چنگیزخان) سقوط یافت. غارتگریها و ویرانگری های چنگیز التیام نیافته بود که یکی از احفاد او بنام تیمورلنگ (1370) خونریزی های اورا تکرار کرد؛ اما اولاده های این جهان کشایان که در مناطق اشغالی متوطن شده بودند (تیموریان هرات و بابری های هند)، پس ازروی آوردن به دین اسلام خدمات بزرگی به فرهنگ اسلامی و مدنیت این مناطق انجام دادند.

  طی سالهای اخیر قرن چهاردهم حاکمیت غلزائی ها، لودی ها و سوری های افغان، یکی پی دیگر در هندوستان آغاز شد. سلطان جلال الدین غلزائی معروف به فیروزشاه در سال 1390 به تخت دهلی نشست. سپس لودی ها قدرت را بدست آوردند و سلطان بهلول بسال 1451 تاج سلطانی بر سرگذاشت. متعاقبا «بابقدرت رسیدن فرید خان مشهور به شیرشاه، سوری ها بر هندوستان مسخر شدند. هر سه سلاله جمعا» 75 سال بر هند حکومت کردند تا آنکه حاکمیت آنها از جانب سلسله ای بابری مغل پایان داده شد. بابری ها بر هند و بخشهای بزرگی از شرق خراسان مسلط گردیدند. همینطور حصص شمالی خراسان در اختیار شیبانی ها قرار گرفته و غرب آن بدست صفوی ها افتاد./7/

  به این ترتیب خراسان در آغاز قرن شانزده (1505) از هم تجزیه شد و سرزمین ما تا قرن هجدهم هویت مستقل نداشت. تسلط اجانب تا سال 1709 در کندهار و تا سال 1716 در هرات و تا سال 1747 در ولایات شرقی و شمالی ادامه یافت؛ یعنی تقریبا «دونیم قرن طول کشید تا قیامهای مردمی پیروز شدند. در دوره ای اشغال دانشمندان، ادبآ و شعرای زیادی بخاطر عدم مصئونیت به بیرون از خراسان رفتند و یا از جانب اشغالگران به مراکز قدرت های آنها برده شدند. به عبارت دیگرخراسان ازفرهنگ شگوفان و داشته های علمی آن اجبارا» تهی گردید. همچنان تخمه های اختلافی که به هرطرف از جانب اشغالگران پاشیده شده بود، امرتأمین وحدت و یکپارچگی مردم مارا مشکل میساخت. ولی مردم این سرزمین، سرانجام با سعی فراوان بر این مشکل فایق آمده و بخاطر نیل به آزادی و دسترسی به هویت مستقل و ملی شان پیوسته در حال پیکار علیه دشمنان اشغالگر قرار داشتند.

 

۳- قیامها و مقاومت علیه اشغالگران:

 در شرق کشور (مناطق میان کابل تا پیشاور) قیامهای نیرومند آزادی خواهی، ابتدأ به قیادت روشانی ها و سپس به رهبری خوشحال خان ختک و در نهایت از جانب تعدادی از سران قبایل بر ضد استیلای دولت بابری هند در جریان بود که تا قرن هفدهم طول کشید. ذیلاً معرفی فشرده ازین قیامها که مبتنی برآثارمعتبر تاریخی، بالخصوص اثر معروف شادروان غبار (افغانستان در مسیر تاریخ) /8/ تهیه شده، معرفی میگردد:

  بایزید انصاری معروف به پیر روشان که صاحب طریقت و مؤلف آثار متعدد در زبانهای دری، پشتو و عربی منجمله اثر معروف «خیرالبیان» بود، به مقابل اشغالگران مغلی اعلام جهاد داد و تا پیشاورنفوذ کرد. بایزید اسیر گردید ولی پس از چندی از اسارت در کابل رهایی یافته و دباره به مقاومت در نواحی شرقی ادامه داد. او درمیدان جنگ شینوار ازجانب محسن خان والی کابل کشته شده و در «اشنغر» پیشاور دفن گردید. زندگی پیرروشان، سراسرمشحون از کارنامه ای مقاومت بمقابل مغلهای اشغالگر بود. همینطورمرگ او انگیزه ای شد برای قیامهای بعدی به رهبری فرزندان و اخلافش که تا به میان آمدن دولت مستقل و ملی افغانها ادامه یافت. پس از مرگ روشان، بیست وپنج هزارجنگجوی سوار و پیاده بدورپسراو (جلال الدین) حلقه زده و طی قیامی به رهبری او «حامد خان بخاری» که حاکم بابری پیشاور بود، کشته شد. جلال الدین مقاومت مردم را تا سال 1591 رهبری کرد تا آنکه او و خانواده اش از جانب دولت بابری هند اسیر شدند. سپس «احداد» برادرزاده ای جلال الدین بجای کاکایش در مقام رهبری قیام کنندگان قرارگرفته و میان سالهای 1610 تا 1625 دردسر بزرگی برای دولت بابری در کابل، کوهساران چرخ لوگر و مناطق شرقی کابلستان فراهم ساخت تا بالاخره طی جنگی در کوهساران «تیراه» کشته شد و سر اورا قوای بابری به دربار هند فرستادند.

  پس از مرگ احداد، پسرش (عبدالقادر) رهبری مبارزین را بدست گرفت. عبدالقادر سپاه اعزامی شاه جهان را بسال 1627 درهم شکسته و در سال 1628 با قوای مجاهد دیگربه رهبری کمال الدین، پیوند اتحاد بست. ولی علی الرغم عملیات مشترک، هردو نیرو از جانب دشمن شکست خوردند. عبدالقادر بسال 1636 در گذشت و رهبری قیام به پسر او (کریمداد) تعلق گرفت؛ اما لشکریان شاه جهان در جریان سرکوبی مقاومت، کریمداد را دستگیر و اعدام کردند. پس از کریمداد، جانشین ورزیده یی از خانواده ای روشانیان ظهور نکرد.

  خوشحال خان ختک شاعر حماسه سرا و حماسه آفرین، آخرین رهبر مقاومت ملی در شرق وطن ما بود که میان سالهای 1667- 1670 با قوای اورنگزیب بمقابله برخاست. در تحت قیادت او اردوی چهل هزار نفری دشمن در جنگ «تاتره» تار و مار شد. خوشحال خان بسال 1691 در گذشت واولاده او در هندوستان تبعید شدند

  با آنکه قیامهای آزادی خواهی و فداکاری بخاطراعاده هویت ملی افغانها در شرق افغانستان شکست خورد، اما پیام این خیزش ها و مقاومتها، مردم افغانستان را در جهت داشتن هویت ملی مستقل و تأسیس دولت ملی خود شان رهنما گردید. طوریکه تاریخ بما میگوید، این شکست بوسیله ای پیروزی قیامهای مردمی در غرب و جنوب کشور (هرات و کندهار) بمقابل قوای اشغالگر صفوی جبران گردیده و روحیه ای رزمی آزادیخواهان اعاده شد.

  در غرب کشور قیام مردم وقتی به پیروزی رسید که صفوی ها در اوج قدرت قرارداشته و هنوز هم میخواستند با استفاده از بی اتفاقی های سران قبایل افغانی در غرب و سیر انحطاطی قدرت بابری در شرق افغانستان، ساحه ای حکمرانی شانرا وسعت بدهند. ولی این فرصت را بدست نیاوردند، زیرا در نتیجه ای قیام سال 1709 حکمران خون آشام صفوی بنام گرگین در کندهار مقتول و سلطه ای صفوی ها از آن ولایت بر چیده شد. درین قیام که به اشتراک «تمام دری زبان ها، تاجیک ها، ازبک ها، بلوچها و پشتوزبانان در یک صف واحد براه افتاده بود،/9/ از جانب میرویس خان (1673-1715) رهبری میشد. دست آورد های قیام درشش سال زعامت او برای همه ای قبایل الهام بخش بود و پیروزی قیام، روحیه ای ملی افغانهارا تقویت کرد. چنانچه مردم هرات بسال 1717 بدور عبدالله خان ابدالی بسیچ شده، شهر را ازلشکر صفوی ها پاک کاری نموده و حکومت محلی خودرا بمیان آوردند.

  در کندهار، هوتکی هاپس از نیل به آزادی، متوقف نگردیده ودرداخل ساحه ای حاکمیت ملی اشغالگران پیشروی نمودند. اخلاف میرویس خان، بسوب مرکز قدرت صفوی ها تاخته و اصفهان را تسخیر کردند. آنها به عوض سلاطین صفوی براریکه ای قدرت آنکشور نشستند. شاه حسین آخرین شاه سلاله ای صفوی بتاریخ 21 اکتوبر 1722 با تمام اراکین دولت اش به قرارگاه شاه محمود هوتکی رفته و تاج سلطانی ایران را بر سر او   گذاشت./10/

  در شمال افغانستان، شیبانی ها زمانی به قدرت رسیدند که دولت گورگانی در ماورالنهربه انحطاط گرائیده بود. در سال 1500 آخرین حکمران این سلسله (سلطان محمود مرزا) بمرد و میان سه فرزندش بخاطر تصرف قدرت نزاع بوجود آمد. درین بحبوحه، محمد خان شیبانی که یکی از احفاد چنگیز خان بود، قدرت ماورالنهر را بدست گرفته و خود را پادشاه شیبانی اعلام کرد. او به سرزمین امروزی افغانستان لشکر کشیده و در سال 1506 ولایت بلخ و در سال 1507 اندخوی و سپس هرات و بادغیس را از شهزادگان گورگانی گرفت؛ اما در سال 1510 بمقابل اسماعیل صفوی شکست خورده، هرات و حوالی آنرا از دست داد. همینطور خود موصوف نیز درین جنگ کشته شد ولی دولت شیبانی نا سال 1599 ادامه یافت. تا آنکه سلاله ای «جنیدی» به عوض آنها قدرت را در ماورالنهر بدست گرفت. جنیدی ها 186 سال بر اریکه قدرت باقی ماندند ولی در سالیان پایانی، جانشینان این سلاله به اندازه ای ضعیف شده بودند که حکام محلی ازبک و تیموری در افعانستان خودشان اداره را بدست گرفته و از تابعیت مستقیم دولتهای ماورالنهر خارج شدند.

 

۴ – احیای مجدد هویت مستقل و ملی افغانها:

  طرد اشغالگران بخودی خود تنها کافی نبود تا هویت مستقل و ملی افغانها تبارز بیابد. بخاطررسیدن به این مأمول می بائیست وحدت ملی تمام اقوام و قبایل وجود میداشت. در حالیکه این وحدت بالاثر روحیه ای قبیله گرایی و مخاصمت های ذات البینی که از جانب اشغالگران دامن زده شده بود، هنوز هم موجب بروز اختلافات و ظهور قدرتهای محلی میگردید. با آنکه شانزده سال قدرت ایران در دست شاهان هوتکی بود ولی اقتدار آنها بخاطر ازهم پاشیدگی حلقه ای داخل زعامت، ادامه یافته نتوانست. تا بالاخره کشمکش های ذات البینی موجب ضعف آنها گردیده وکار بجایی کشید که نادرقلی مشهور به نادر افشار توانست بسال 1738 آنکشور را از ساحه ای اقتدار هوتکی های افغان بیرون کند.

  نادر افشاربالوسیله ای یک لشکر کشی به غرب افغانستان امروزی، توانست ساحه تسلط خودرا توسعه داده و به جانب هندوستان پیش برود. او در حال عروج بیشتر بود که بدست افسران ناراضی خودش، کشته شد. به این ترتیب با مرگ او، بار دیگر راه تأسیس یک دولت مستقل و ملی گشایش یافت. احمد شاه ابدالی (درانی) با استفاده از فضای بمیان آمده، با یک لشکر سواره ای چهار هزارنفری به کندهار برگشت و طوریکه همه میدانند از طریق یک جرگه ملی عنعنوی بسال 1747 منحیث پادشاه انتخاب شد. درین جرگه سران تمام اقوام غلجایی، ابدالی، تاجک، ازبک، هزاره و بلوچ مشترکا «تصمیم به تأسیس یک دولت مستقل و ملی گرفتند؛ به عبارت دیگر «هویت مستقل و ملی» افغانها منحیث نتیجه ای منطقی مبارزات دونیم قرنه ای مردم این مرز و بوم بر علیه اشغالکران شکل گرفت که بازتاب آن «افغانستان» منحیث سرزمین مشترک و واحد ما میباشد.» بدین ترتیب بر چند قرن تاخت و تاز اقوام بیگانه در افغانستان و دست بدست شدن این سرزمین میان ایشان، مهر پایان نهاده شد «./11/ اگر در جریان قیامها و مبارزات استقلال طلبی مردم ما، رهبران قومی و حماسه سرایان آنها بخاطرتحریک مردم علیه اشغالگران روی شهامت و پایمردی قوم خود تأکید کرده اند، هدف آنها برترقرار دادن قوم خود آنها نسبت به سایر اقوام ساکن افغانستان نبود. بلکه این تاکید صرفا» ضرورتی بود که از آن منحیث وسیله علیه دشمن بکار گرفته میشد؛ زیرا بسیچ مردم گام اولی بود که بالوسیله ای آن میتوانستند، دشمن را دفع و طرد نموده و به احیای مجدد هویت ملی مردم خود دست یابند.

  هویت مستقل و ملی افغانها پدیده ای نیست که تصادفی و یا طوریکه بعضی ها تصور مینمایند، بالاثرکشمکش های قدرتهای خارجی بوجود آمده باشد. این هویت طوریکه در بالا اجمالابه آن وضاحت داده شد، نتیجه و خون بهای هزاران هزار انسان آزادی دوست این مرز و بوم بوده و نباید آنرا نادیده گرفت و یا به آن کم بها داد. همین گذشته ای پر افتخار، حال و آینده ای مارا میسازد.

  الف – «افغانستان» منحیث سمبول مقاومت و وحدت افغانها:

  در مورد ظهور نام افغانستان همچنانی که قبلا «تذکار یافت، بازهم یاد آوری میشود که کلمه ای افغانستان در متون بسیار قدیمی و تاریخی تذکر رفته و در قرن سیزدهم به قسمتی از ولایات شرقی کشور اطلاق میشد. هکذا در قرن شانزدهم از مناطق نورستان، کندهار و جنوب کابل بنام ملک افغان و یا مسکن افغانها یاد شده است. پس از اشغال خراسان (از جانب صفوی ها، مغل ها و شیبانی ها) و خیزش مردم خراسان زمین در برابر اشغالگران، این نام متدرجا» در فرهنگ مقاومت راه یافت تا آنکه به نام رسمی مردم افغانستان مبدل شد. بنابرهمین انگیزه و سوابق، امروز هم گروههای توسعه طلب در همجواری کشور ما، با بکاربرد نام افغانستان مخالفت مینمایند. این مخالفین در کشور ایران به یکنوع «ناسیونالیزم آریایی» متوسل شده و در کشور پاکستان با نیرنگ دیگری زیر نام «اخوت اسلامی» عمل نموده، هویت مستقل و ملی افغانها و ممیزات تاریخی آنها را نادیده میگیرند. با آنکه حقایق تلخ و درد آور کارنامه خصمانه ای آنها در سه دهه ای اخیر بالخصوص در جنگهای کابل اظهر من الشمس میباشد.

  در جریان این جنگها، آنها ضد اسلامی ترین و ضد بشری ترین تمثالی از توسعه طلبی را در برابر انظار جهانیان بر افغانستان همسایه ای شان تحمیل نمودند که توضیح بیشتر درینجا باعث طوالت کلام میشود.

  با مطالعه ای تاریخ خود، مامیدانیم که چگونه تمدن آریانا مورد تهاجم قرارگرفت و چگونه خراسان پس از سلسله ای از تهاجمات بالاخره بوسیله ای صفوی ها، مغلها و شیبانی ها برای مدت قریب به دونیم قرن اشغال و درحالت تجزیه قرار داشت. همینطور با مطالعه تاریخ واقعی کشور خود در می یابیم که نام افغانستان در روند یک مبارزه ای استقلال طلبی و احیای مجدد حاکمیت ملی ووحدت ملی به این سرزمین گذاشته شده است. هر نوع تعبیر خصمانه، جزء ریختن آب به آسیاب میراث خواران همان اشغالگران، یعنی نیرو های فتنه گرکنونی در مجاورت افغانستان، نتیجه ای دیگری نخواهد داشت.

  مخالفین نام «افغانستان» تلاش میکنند تا نقض حقوق گروههای قومی و مذهبی را در چهره ای «قوم برتر» جستجو کرده و با نحوازانحاء با نام افغانستان گره بزنند. با این شیوه ای تحقیق و طرز دید، جناب شان انگیزه ای استبداد سلاطین و امراء را ساده ساخته و بار ملامتی ومسئولیت را از شانه آنها و شرکای جرم شان میگرند وبه دوش قوم آنها که اکثرا «بی گناه و مظلوم اند، می اندازند. با این طرفه روی، ایشان دلایل نامؤجه و عوامل کاذب برای اهداف تنگ نظرانه ای خود دست و پاه کرده، وضاحتا» از شناسایی استبداد بخصوص از شناخت مغلقیت های «استبداد آسیایی» کنار میروند. از نظر این عالی جنابان گویا درا دوارآریانا و خراسان، هیچگاه همچو استبداد صورت نمی گرفت. استبداد مذکور گویا وقتی ظهور کرد که کشور ما نام «افغانستان» را بخود اختیار کرد. اگر این طور بهانه جویی ها، جای استدلال منطقی را گرفته و تحلیل های من در آوردی به خورد مردم رنج کشیده ای ما داده شده و بازار اکاذیب رونق یابد، بیم آن وجود دارد که مردم ما بار دیگر به وحدت ملی شان نایل شده نتوانند.

  برای نیل به تحقق وحدت ملی، ضرور است تا در پهلوی مشارکت در قدرت، از ایجاد هر گونه تفاوت، جداسازی ملی و ضدیت با سمبول های وحدت ملی، منجمله کلمه ای «افغانستان» پرهیز شود. تردید نام افغانستان و ایجاد ابهام درین زمینه هیچ وقت نمی تواند، انگیزه ای برای تصمیم گیری های مجدد باشد؛ زیرا درین مورد نمایند گان دلسوز و واقعی تمام اقوام و سلیقه های ملت افغانستان، در یک فضای مطمئن و اگنده ازوفاق ملی، آزادی و استقلال، قبلا «اراده ای تاریخی شان را ابراز و فیصله ای سرنوشت ساز نموده اند. یک نظر برفیصله های لویه جرگه های دوره ای درخشان امانی، دوره هفتم شورای ملی، دهه ای قانون اساسی، سایرگردهمایی ها و نشرات متعهد به ملت افغانستان، ضرورت هرگونه مباحثه جدید را در مورد نام افغانستان منتفی میسازد. به ادامه ای» پیدایش نام افغانستان «که درین نبشته، ضرورت و انگیزه ای آن توضیح شد، باید یادی ازتهداب گذاری دولت مدرن افغانستان نیز نمود. این دولت که بطور نهایت خلاصه میتوان آنرا» حکومت قانون به عوض حاکمیت اشخاص «نیز تعریف کرد، ازجانب منادیان حق وآزادی یعنی رهبران و شخصیتهای بلامنازع مردم ما درعهد شاه امان الله غازی پایه گذاری شد. به اثر مساعی آنها برای بار اول جایگاه قانون در جامعه مطرح شد.» سوال اینکه کی یک افغان است و افغانها چه حقوق و مکلفیت ها دارند؟ بالاخره بسال 1921 در قانون اساسی پیش بینی شد که متن آن بسال 1923 نافذ گردید. قبل از انفاذ این قانون تنها سنت های مذهبی و قبیلوی بر جامعه و دولت در افغانستان حاکم بود. قانون مذکور حقوق و وجایب اتباع را بصورت مساوی در نظر گرفته بود». (12)

  پایه گذاران دولت مدرن امانی بخاطر وحدت، تعالی و ترقی مردم افغانستان، با افتخار کامل روی کلمات «افغان» و «افغانستان» صحه گذاشتند. متأسفاـنه یک قرن بعد تر ازتصمیم آنها، امروز تنگ نظران درین راستا قرار نگرفته و با پروسه ای «ملت سازی» و «وحدت ملی» برخورد سبکسرانه مینمایند. ازینها باید پرسید که با جانشین ساختن کلمات دیگربه عوض «افغان» و «افغانستان» آیا مشکل عقب ماندگی کشور ما حل شده و امراض مزمن اجتماعی در جامعه ای ما نابود می شوند؟ در حالیکه چنین نبوده و بالعکس همه به وضاحت میدانیم که طرح بی مورد همچو مسایل، مشکلی دیگری را بر شمار مشکلات ملت ما می افزاید. آنها گمان مینمایند که «آزادی های منطقوی» بصورت مجرد و بدون تحقق هردو آرمان اصلی فوق الذکر (ملت سازی ووحدت ملی) عملی شذه میتواند. ازین آقایان باید پرسید:

 اگرکشور ما واحد و مردم ما متحد نباشند و به جای قانون، تفنگ سالاران سرنوشت مردم را تعین کنند، چطور شما میتوانید در مناطق تان احساس آزادی کنید؟ و چطور میتوانید فرهنگ مناطق مورد نظر تان را ارتقأ بخشید؟ اگر شما به عوض حاکمیت قانون، زیر شعار اشتراک قومیت و زبان در دفاع از تفنگ سالاران و دلالان مواد  مخدرعمل نموده و یا در زیرسایه ای تفنگ آنها، تاریخ و هویت ملی خودرا مورد سوال قرارمیدهید؟ به یقین که دیر یا زود مورد موأخذه تاریخ قرار میگیرید.

  ب – تکذیب برچسپ های ناروا بر سیر تاریخی افغانستان:

  مخالفین نام «افغانستان» که اینجا و آنجا قلم فرسایی نموده اند، فی المجموع به این باوراند که «جغرافیای تاریخی» افغانستان بالاثر کشمکش قدرتهای استعماری روسیه و برطانیه ازهم پاشید و جای آن به یک «دولت حایل» زیر نام افغانستان داده شد. درین اظهارات تنها کشمکش قدرتهای استعماری و ظهور اجباری «دولت حایل» حقیقت دارند؛ اما زمان رخداد این حوادث قصدا «به مغالطه گرفته شده است. اگراز» جغرافیای تاریخی «منظورشان همان قلمرو های عهد خراسان باشد، پس تجزیه ای آن با کشمکش استعمارگران رقیب در قرن 19 و تحمیل خط دیورند و یا جدا ساختن پنجده، کدام پیوند منطقی و تاریخی ندارد؛ زیرا همه میدانیم که در زمان فروپاشی خراسان (1505)، جوامع اروپایی در عصر تاریک زندگی کرده و به انقلاب صنعتی دست نیافته بودند و استعمار نیز منحیث خطر برای ملل شرق در آن عصر مطرح نبود. اینها فواصل زمانی و تفاوت قرون را، اگرمحاسبات ذهنی گرایی شان ایجاب کند، عمدا» در بین حوادث تاریخی در نظرنمی گیرند.

  درحالیکه خراسان وقتی از هم پاشید که نه روسها به این منطقه نزدیک شده بودند و نه کشتی های برتانوی به سواحل نیم قاره ای هند لنگر انداخته بودند. روسها برای بار اول در اواخر قرن هفده به آسیای میانه نزدیک شدند تا آنکه در قرن 19 به اشغال مناطقی در آسیای میانه دست یافتند. همینطور اولین دسته ازکشتی های انگلیسی در سال 1608 به سواحل هند رسیدند/13/ برتانوی ها پس ازانقراض دولت مغلی هند و شکست مرته در اواسط قرن هجدهم قدرت شانرا توسعه دادند و گام به گام در قرن 19 خودرا به افغانستان نزدیک ساختند.

  با در نظرداشت فواصل زمانی میان هردو حادثه، مرتبط ساختن آنها با همدیگرفی الواقع جعل تاریخ است؛ اما اینها طوری از خراسان صحبت میکنند که گویا همه چیز روبراه بود و تنها این دو قوای استعماری بودند که باهم ساختند وخراسان را تجریه کرده واز آن افغانستان را بوجود آوردند.

  اگر این آقایان به اشغال خراسان از جانب شیبانی ها، صفوی ها ومغل ها معترف شوند، طبعی است که آنوقت به مقاومت های دونیم قرنه و جان فشانی های مردم یعنی سازندگان تاریخ کشورما نیز ارج خواهند گذاشت. چون ذهن تنگ نظرانه ای آنها اجازه درک واقعیت ها را به ایشان نمی دهد، لذا تمام این جنبشهای ملی ومردمی را با رهبران فداکار آنها نادیده گرفته و بطور ناشیانه قربانی های مردم را با دسایس استعمار عوضی میگیرند.

  یکی ازین مبصرین غیر مسئول مینگارد: «حقیقت این است که افغانستان کنونی کشور غیرطبعی است. در آن اقوام و ملیتهای گوناگون با ویژگیها و رسوم جداگانه و زبان و مذهب متفاوت زندگی میکنند...»/14/صبحان الله! ازین آقا باید پرسیده شود که کجای آن غیرطبعی است؟ اقوام و نژاد ها در طول تاریخ درین سرزمین متوطن شده وفرهنگ آنها با هم امتزاج یافته است. امروز آنها فرهنگ مشترک، دوست مشترک، دشمن مشترک و وطن واحد دارند؛ یعنی امتزاج آنها تاریخی و طبعی است. آیا حوادث تاریخی را قرنها بعد از وقوع آن میتوان بر طبق اراده ای جناب عالی تغیر داد؟ آیا تکامل تاریخ را میتوان به ذعم شما سر از نو بنا کرد؟ آیا بدون در نظرداشت عوامل متنفذه بر تاریخ، میتوان تاریخ را مطابق ذهن شما شکل داد؟ اگر مطابق ذهن شما موجودیت «اقوام و ملیتهای گوناگون با ویژه گی ها و رسوم جداگانه و زبان و مذاهب متفاوت» غیر طبعی است؟ پس چه باید کرد؟ نگارنده ازین قلم فرسایی شما این نتیجه را می گیرد که شما میخواهید این کشور را به اقوام، مذاهب و زبان های مختلف تجزیه کنید؛ و یا چطور؟ تا مطابق ذهن شما «طبعی» شود.

  در حالیکه وجود همه ای این تفاوتهای تذکار یافته موجب غنای فرهنگی ما گردیده و هیچ چیز در آن غیر طبعی به نظر نمی خورد. این تنها قضاوت و برداشت شماست که غیر طبعی مینماید. این تنها افغانستان نیست که در آن چنین تفاوتها وجود دارد. بطور مثال به کشور همسایه ای ما ایران توجه کنید، در آنجا زبان و نژاد ها بمراتب متعدد تر و مختلف تر از کشور ماوجود دارند. ولی در آنکشور اشخاصی مانند شما وجود ندارند که ذهنی گرایانه، برچسپ های نا وارد را بکار گرفته و تیشه را بر ریشه وحدت ملی مردم خود بزنند.

  اگر واقعا «مایل به شناخت کدام» کشور غیر طبعی «هستید، لطفا» سری به پاکستان بزنید تا برای تعریف خود مثالی داشته باشید؛ زیرا پاکستان کشوری است که واقعا «بر طبق اراده ای استعمار به یکبارگی در همسایگی ما ظاهر شد. استعمارگران آنرا زائیدند و نامی برایش دادند که قبلا» در هیچ قاموس وجود نداشت و در هیچ مخیله تصور نشده بود. این است کشور «غیرطبعی». آیا به عاریت گرفتن این اصطلاح در مورد افغانستان میتواند غیراز بی مسئولیتی در برابر تاریخ و مردم چیزی دیگری تعریف شود.

  متأسفانه در جهت مقابل شما هم تنگ نظرانی وجود دارند که مانند شما مگر از یک زاویه ای دیگربنا بر تعلق قومی به گروه فرهنگ ستیز طالبان، آن گروه را نماینده ای قوم پشتون معرفی نموده و در سایه ای این گروه برای خویش سرباز گیری مینمایند. شما و این گروه، دو روی یک سکه ای ناچل هستید که مرام و عملکرد های هردوی تان از دو جهت مخالف، سرانجام در یک مسیر یعنی در ضدیت با وحدت ملی قرار دارد.

  اگر در جنبشهای آزادیخواهی علیه صفوی ها و مغلها، تحریکات قومی منحیث وسیله رهایی ملت افغانستان بکار گرفته میشد، آن تحریکات قابل تبرئه است؛ زیرا بخاطر احیای مجدد هویت ملی ما از آن استفاده میشد، اما تحریکات قومی شما چون در مسیر جدایی و دوری مردم ما از همدیگرسیر مینماید، لذا قابل تقلیح و نکوهش میباشد.

  شمامتوجه نیستید که با این تبلیغات، شما هیچ چیز را بدست نمی آورید؛ اما یقینناهمه چیز را از دست خواهید داد. کسی که نفع میبرد، فقط افراد و گروههای توسعه طلب و تجاوز کا ردرهمسایگی افغانستان میباشند؛ یعنی آنهایی که ذهن و دماغ شماها را با تبلیغات شان انحصار نموده اند.

 

۵ – مقابل ساختن نامهای آریانا و خراسان با افغانستان:

  متأسفانه شماری از روشنفکران ما هنوز هم دچار تشویش بوده و سوال مینمایند که ما چرا نام کشور خود را بازهم آریانا و یا به گونه ای مرتبط با نام آریانا نگذاشتیم؟ و یا نام «خراسان» چرا از دست ما رفت؟ شاید این منورین به فتوحات اعراب که مقیاس ها، شیوه ای زندگی و معتقدات مردم را در آریانای کهن تعویض کرد، کم بهاء میدهند و یا بنابر نارسایی درتحلیل تاریخ، ازهم پاشیدن خراسان را همان طوری که درین نبشته مختصراتذکررفت، نادیده میگیرند. اینها توجه نمی نمایند که همچو حوادث اجتماعی و تاریخی، چه تأثیرات تعین کننده در آینده ملتها میداشته باشد؟

  شماری از منورین با انتقاد از رژیم ظاهر شاهی اعتراض مینمایند که: نام ایران پیش ازین «فارس» بود و چرا در سال 1935 پس از تائید مقامات ذی صلاح در کابل، آنکشور این نام را بخود اختصاص داد. با این سادگی، ایران مدنیت آریانا را بخود منسوب نمود و حکام افغانستان با سبک سری ازین افتخار شان به نفع ایرانی ها منصرف شدند.

  درین اظهارات، حقیقت تردید ناپذیروجود دارد، اما باید متوجه شد که افسوس و تأسف جایی را نمیگیرد؛ زیرا این موضوع اکنون مانند تیری است که از کمان جسته است و بر نمیگردد. اکنون چه باید کرد؟ آیا میتوان ایرانی ها را متقاعد ساخت که ازین امتیاز به نفع افغانها بگذرند؟ آنها هم در فلات غربی «ایرن» زندگی میکردند و همچوانتسابی را میتوانند بخود بدهند. /15/. بناءچنین طرحی نه تنها مضحک بلکه مستحیل هم میباشد، لذا باید به واقعیت ها توجه کرده و آینده را مبتنی بر آن استوار نمود. نه اینکه جنجال های ذهنی را بوجود آورد و وقت وطنداران را به کار های ناشد ضایع ساخت. روحیه ای این دسته از منورین مرا به یاد حکایت دوست عزیزم مرحوم رحیم رفعت می اندازد. رفعت نه تنها مترجم توانا و مبصرتیز هوش بود، بلکه همیش با طنزها و شوخی هایش مطالب پیچیده سیاسی را در قالب فکاهیات، ساده و قابل درک میساخت. حکایت ازین قرار است: جوانی که در یکی از مکاتب لیلیه ای کابل درس میخواند، پس از روزی که امتحان مضمون جغرافیه سپری شده بود، همصنف و هم اطاق خودرا در مورد جوابات مربوط به سوالات مطروحه سوال کرد. او پس از تبادل نظر، دریافت که در نوشتن جوابات مرتکب اشتباه شده است. آن بیچاره که خیلی درس خوان بود و همچو اشتباه را تحمل نمی توانست، تمام شب دست دعا بلند داشت و با راز و نیا ز به خالق توانا التجا میکرد تا فردا نام پائیتخت فرانسه را به لندن تعویض کند؛ زیرا او در جواب سوالی مربوط به پائیتخت فرانسه به جای پاریس، نام پائیتخت انگلستان 

 (لندن) را نوشته بود.

  حکایت فوق مارا متوجه میسازد که چنین آرزو های ناشد و یا افسوس از آنچه که حالا در دست نیست، نباید حرکت مارا متوقف ساخته و وقت گرانبهای ملت مارا ضایع بسازد. با چنین افسوس ها، در میان ملت ما اختلافات بوجود آمده و مارا به گذشته میخ کوب میسازد؛ به عبارت دیگر در پرتو همچو یک روحیه، ما آینده نگری خودرا از دست میدهیم.

  از ورای رسانه های افغانی متعلق به مخالفین نام افغانستان بر میآید که برخی از آنها متوجه شده اند که حالا دیر شده و نمیتوان «لندن» را پائیتخت فرانسه ساخت. پس باید زیر نام دیگر این مخالفت را دنبال کرد. آنها ادامه ای تلاشهای شآنرا با مطرح ساختن نام «خراسان» که فی الواقع پس از سلطه ای اعراب در سرزمین ما شهرت یافت، رنگ و رخ میدهند؛ یعنی طرحی که با روحیه ای عرب ستیزی و تعقیب خط ناسیونالیزم آریائی آنها در ضدیت قرار دارد؛ اما بازهم ازآن منحیث حربه بخاطر نفی نام افغانستان کار میگیرند. اینجاست که آنها در روند ذهنی گری های خود هم دچار اشتباه شده و میکوشند تا صرفابه منظور گرد آوری یک کمیت به دور خود به هر وسیله، ولو مضر هم باشد، چنگ بی اندازند.

  قبل از جنگهای تنظیمی، پروسه ای تفاهم میان گروهای قومی و زبانی در شهرها، بالخصوص شهر کابل سیر طبعی خودرا دنبال میکرد. «در کابل کثیرالاقوامی، گروههای مختلف نژادی – لسانی باهم امتزاج می یافتند و با همدیگر «یکی» میشدند واز آنها یک هویت کلتوری سراسری افغانی معروف به «افغانیت» بوجود میآمد ... وقتی که برخورد های نژادی – لسانی و جنگها، کابل را فرا گرفت، خطوط سکتاریستی درسراسر افغانستان ظاهر شدند. ذهنیت نضج یافته ای» افغانیت «از هم پاشید. حالا بخش بزرگ وظیفه ای» ملت سازی «معطوف به ترمیم واحیای مجدد» افغانیت «است تا ملت ما خودرا در تحت آن منحیث یک هویت واحد بیابد و این کلمه به معنی واقعی آن تمام باشندگان افغانستان را تمثیل نماید. مفکوره ای» افغانیت «باید یک اساس وسیع البنیاد و ذوجوانب برای تمام ادیان، نژادها، زبانها، عقاید سیاسی و مناطق در افغانستان باشد»(16)

افغانها وقتی مفهوم وسیع «افغانیت» را تحقق داده می توانند که از میلانهای «تنگ نظرانه»، طرز دید های  «بین المللی» و «جهان وطنی» خودرا کنار کشیده ویکجا با همدیگربی آمیزند و از اختلافاتی که موجب ازهم پارچه شدن ملت ما می شود، بپرهیزند.

  متأسفانه گروه های تنگ نظر درک نمی توانند که افتخارات یک کشور و مردم آن تنها به نام آنکشور خلاصه نمی شود. بلکه معرفی تمدن گذشته و داشته های فرهنگی یک کشور درجهان کنونی، به نسل های امروزو فردای آن الهام بخش و غرورآفرین میباشد. به عوض آنکه به مناقشات بی ثمر پیرامون نام کشور ما، ادامه بدهیم، بهتر خواهد بود تا در مورد چگونگی تمدن گذشته وطن ما واثرات آن برمدنیت سایر ملل کاوش نمائیم. نگذاریم که از طریق بازی با کلمات، مراکز تمدن، شعرأ و دانشمندان کشور ما ایرانی قلمداد شوند. اگر فردوسی و فرخی از سلطان محمود غزنوی با القاب، با سربلندی خودرا وارث نیاکان پر افتخار خود دانسته، یکجا با ما شعار خواهند داد که: «پاینده باد افعانستان شاه ایران، ایرانشاه و یا شاهنشاه ایران نام برده اند، معنی آنرا میدهد که در عصرمحمود غزنوی، فلات شرقی و غربی ایرن (خراسان و فارس) در تحت رایت او قرار داشت. نه آنطوریکه نویسندگان عظمت طلب ایران کنونی، اورا ایرانی معرفی میکنند. اگر با انتشار وسیع تحقیقات درمورد تاریخ وطن ما جعلیات را افشأ و مشت دروغ گویان را باز کنیم، آنوقت تما م مغالطه ها پایان یافته و حتی آنهایی که امروز نام» افغان «و» افغانستان «را مورد سوال قرار میدهند، با سربلندی خودرا وارث نیاکان پر افتخار خود دانسته، یکجا با ما شعار خواهند داد که: «پاینده باد افغانستان!»

 ______________________________________________________

 /1/ غبار، میرغلام محمد (1967)«افغانستان در مسیر تاریخ» جلد اول، کابل، مطبعه ای دولتی ص 308 - 309

 /2/ غبار، میرغلام محمد (1967) همآنجا ص 9

 /3/ غبار، میرغلام محمد (1967) همانجا ص 71-72

 /4/ گرتس بخ، دکتورایروین (1990) «افغانستان – شناسلیی علمی کشور» (المانی)، جلد 37، المان، دارم شتات ص 6

 /5/ کهزاد، احمد علی کهزاد (1951) «افغانستان و ایران»، کنفرانس اقای کهزاد در موزیم ایران باستان، تهران، چاپخانه مظاهری، ص 23

 /6/ کهزاد، احمدعلی (1946- 1947) «افغانستان و یک نگاه اجمالی به اوضاع مملکت مذکور»، د کابل کالنی، کابل ص 246

 /7/ سادات، میرعنایت الله (1998) «افغانستان سرزمین حماسه و فاجعه» جرمنی – بن ص 5-6

 /8/ غبار، میرغلام محمد (1967) همانجا ص ...

 /9/ قاضی، عطاالله –(1947) «د پشتنو تاریخ»، پیشاور، جلد اول، ص 55

 /10/ توکلی، احمد (1948) «افغانستان» تهران، دانشگاه تهران ص 15

 /11/ کالیفورد، مری لوئیس (1993) «افغانستان: کشور و مردم افغانستان» (دری) مترجم مرتضی اسدی، تهران ص 16

 /12/ سادات، دکتور میرحکمت الله (2006) «تجربه ای افغانها» (انگلیسی) کالیفورنیا، کلیرمونت گرجوید یونورستی، ص 39

 /13/ عطائی، ابراهیم (1969) «د پشتونستان مسئله» (پشتو) کابل ص 89

 /14/ «آریانای باستان، خراسان پهناور و افغانستان»(2006) سایت آریائی

 /15/ کهزاد، احمد علی (1951) کنفرانس اقای کهزاد در موزیم تهران همانجا، ص 3:

 «در فلات بزگی که بین اندوس (سند) و تیرگرس (دجله) و اوقیانوس و مجرای اکسوس (آمو دریا) و بحیره ای خزر و سلسله ای قفقاز منبسط است دو کشور افتاده آریایی نژاد که اجداد شان ده هزار سال قبل از دامنه های پامیر از (بام دنیا) فرود آمده (پامیر و خاک های ماحول آن زادگاه آریایی نیاکان افغانی و ایرانی است.) آریایی ها از دامنه های پامیر به جلگه ها و دره های افغانستان پراگنده شده یک برادر اینجا ماند و برادر دیگر بطرف غرب رفت و در خاک های بین سواحل جنوبی خزر و شمالی اقیانوس تا کناره های دجله رحل اقامت افگند و آهسته آهسته از احفاد ایشان، آنجا قبایل افغانی و اینجا عشایر ایرانی منشعب شد و نشو نما پیدا کرد و بر تعداد ایشان افزود.

 /16/ سادات، دکتور میر حکت الله (2006) همانجا، ص 41

 می 2006