آزارهای خیابانی متأسفانه یکی از مشکلات عمده جامعهٔ ما است که نوع، خشونت علیه زنان می‌باشد.

  این رفتارها زنان را تهدید می‌کند و آسیب‌های متعددی را بر آن‌ها وارد می‌کند.

  تعداد زیادی از زنان و دختران تجربه آزار و اذیت در خیابان‌های کابل را داشته و دارند.

  از جمله آزارهای خیابانی متلک شنیدن، خیره شدن به اندام و حتی لمس بدنی به همراه داشته است که بعضی خانم‌ها سکوت اختیار می‌کنند و بعضی‌ها هم واکنش کلامی و بعضاً واکنش فزیکی نشان می‌دهند، اما متأسفانه هیچ عکس‌العملی نتوانسته این پدیده ناراحت کننده را از جامعه برچیند.

 متأسفانه این نوع خشونت در مقابل زنان در شهر کابل دو برابر شده است چون ما در جغرافیایی زندگی می‌کنیم به نام افغانستان که هنوز که هنوز است فرهنگ تأثیر بیشتر بالای افراد داشته است و درک درست از زن و مرد نداشته و از حق و حقوق هم دیگر خود آگاهی ندارند.

 هرچند خیابان آزاری تنها در کابل و افغانستان نیست پدیده‌ای است که تقریباً در همه کشورهای دنیا وجود داشته اما بدترین و زشت‌ترین نوع آن را خانم‌های افغانستان تجربه می‌کنند. خشونت علیه زن تنها در خیابان آزاری خلاصه نمی‌شود.

  در کشور این زنان بیشتر ترس دارند و حکمرانی از آن مردان است گ، افغانستان کشوری است که در بسیار از مسایل زن حق نظر در آن را ندارد و وقتی وارد بحث شود نقش رقیب را دارد که باید زود از صحنه کنار برود اگر خانمی سکوت خود را در مقابل آزار و اذیت که می‌شود بشکند مقصر شناخته می‌شود و دید متفاوت نسبت بر او پیدا می‌شود.

  (چرا خانم‌ها دچار خیابان آزاری می‌شود؟)

 چون خیابان آزاری به یک رسم و رواج زشت در افغانستان مبدل شده است.

 فرهنگ خارج نشدن خانم‌ها از خانه بالای بسیاری از مردان تأثیرگذار بوده که نیاز به یک فرهنگ سازی مدنی داریم و دلیل دیگری که خانم‌ها دچار این پدیده می‌شوند بیکاری و پوشش غیراصولی خانم‌ها هم از جمله دلایل بوده می‌تواند که باید مواظب باشند.

  آزار و اذیت خانم‌ها پیامدهای ناگوار روی زنان و جامعه دارد چون خشونت در هر شکل و شمایل که صورت بگیرد و در هر سطح که باشد و کسی که مورد آزار قرار می‌گیرد دید مثبت خانم‌ها در یک جامعه باز و امن‌ با توجه به گسترش این پدیده منفی خواهد شد و باعث محدودیت و ممانعت‌های بیشتری برای خانم‌ها می‌شود چون هر قدر خانم‌ها با عزت و با عفت هم باشند مورد آزار و اذیت قرار می‌گیرند که لازم نیست سکوت کنیم چون سکوت راه حل نیست باید صدای رسا و متحد در مقابل این پدیده باشیم.

  فرهنگ سازی در میان قشر جوان در مکاتب دانشگاه‌ها مؤسسات دولتی و خصوصی، از بین رفتن طویانه‌های گزاف، جلوگیری از بیکاری آقایان، روشنگری موردی برای خانواده‌ها در تربیت فرزندان شان، جلوگیری از بی‌حجابی زنان و دختران، خاموش نبودن در مقابل آزارهای که مواجه می‌شویم یا می‌بینیم و در اخیر می‌خواهم بگویم هیچ انسانی از آسیب پذیری در امان نیست ولی آگاهی دهی و اطلاع رسانی تا حدی مفید و کارا بوده می‌تواند بیاید همه ما وظیفه و جدانی، ایمانی و انسانی خود را ادا نمایم